มันคือชุดเรื่องสั้นที่เอาเพลงมาดัดแปลงเป็นฟิค
เนื้อหาจะอยู่ที่เนื้อเพลงประมาณ 20%
มีทั้งหมด 5 เพลง 5 คู่หลักๆ ใครชอบคู่ที่เรียกว่า"คู่ปกติในจั๊มพ์" อ่านได้แน่นอนคะ
เรท G
................................................................................
เรื่องสั้นชุด
...ฝากรักเอาไว้ในเพลง
V.1 กระซิบสวาท (TakaChii)
"เธอร้อนอารมณ์ พะวงหลงตรมเสียก่อน
แหมชายนะชายแสนงอนเข้าใจฉันรอนหรือนั่น
ผู้ชายอะไรน้อยใจก็เมินไปพลัน ไม่รอให้ฉันจำนรร
ฉันจึงอัดอั้นตันใจ"
"ป๋า...หนูนอนไม่หลับ"
เด็กชายร่างน้อยหอบผ้าห่มทั้งหมอนเต็มอ้อมแขนผอม มาหยุดยืนหน้าเศร้าตรงโซฟาสีน้ำตาลตัวใหญ่ที่ผู้เป็นพ่ออาศัยไว้ดูบอลยามดึก
ยูยะขยับตัวเล็กน้อย เมื่อร่างเล็กนั้นเดินเข้ามาซุกตัวเอาศีรษะพาดบนตักกว้าง มือที่เอื้อมจะโอบร่างนั้นเข้ามาอย่างเคย ชะงักไปนิดหนึ่งเมื่อไพล่คิดไปถึงเหตุการณ์เมื่อตอนกลางวัน
"ป๋า...ลูบหัวหน่อยสิ"
เสียงอ้อนติดเจือง้องอนน้อยๆแถมมาด้วยดวงตาดำขลับที่คุ้นเคยแหงนเงยมาอ้อนวอน
เขาจะทำอะไรได้นอกจากใจอ่อนยวบยาบเป็นเหล็กแข็งลนไฟ
การใช้เวลาทบทวนความสัมพันธ์เงียบๆและให้เหตุผลกับตัวเองว่าการคบกันแบบนี้เหมาะหรือไม่เหมาะเช่นไรนั้น เมื่อคิดไปว่าถ้าขาดร่างน้อยนี้ไปจะอยู่ได้ไหม จารีตประเพณีอะไรก็ดูจะไม่มีความหมายไปในทันที เขาขาดสังคมได้แต่ขาดเด็กคนนี้ต่างหาก ไม่ได้!!
สัมผัสเปียกชื้นซึมผ่านเนื้อผ้านุ่มของกางเกงนอนขายาว ทำให้ยูยะสะดุ้งจากพวัง
"เป็นอะไรไปหือ? ตัวเล็ก..."
มือหนาค่อยๆสอดเข้าไปในกลุ่มผมนุ่ม แล้วไล้ไปมาเป็นการปลอบประโลม แต่แทนที่คนบนตักกว้างจะพูดจา กลับได้ยินเสียงสะอื้นไห้หนักเหมือนสุดจะกลั้น ยูยะยิ้มเอ็นดูลูกชายตัวเล็ก
"น้อยใจเหรอ..."
แย้มยิ้มล้อเลียนและได้รับฝ่ามือเล็กๆที่ต้นแขนเป็นรางวัล แทนที่จะได้เรื่อง แต่ใบหูแดงระเรื่อนั่นก็น่ารักเสียจนผู้เป็นพ่อถึงกับเพ้อ
"แล้วไม่รู้หรือไงว่าป๋าก็หึงก็น้อยใจเป็นเหมือนกัน หัวใจมันเจ็บจังนะที่รู้จากปากใครก็ไม่รู้ว่าลูกชายเราแย่งแฟนคนอื่น"
ถึงจะพูดยิ้มๆ แต่แววตาก็แสดงให้เห็นชัดว่าเจ็บมากขนาดไหน
"ป๋าอ่ะ ป๋าอ่าาาา"
ร่างเล็กๆออดอ้อนซุกไซร้ไปทั้งน้ำตาเหมือนเด็กไร้เดียงสาไม่มีพิษสง แต่ใครจะรู้ดีเท่าเขาผู้เลี้ยงมากับมอว่าพอลับหลังแล้วลูกชายคนนี้ร้ายกาจแค่ไหน
"ไม่ต้องมาเรียก บอกป๋ามาว่าหนูเป็นอะไร"
จูบริมฝีปากได้รูปร่างเจื้อยแจ้วนั่นอย่างแสนรัก มือใหญ่เช็ดน้ำตาที่คลอหน่วยให้อย่างอ่อนโยน
"ก็ป๋าไม่ยอมพูด" =3=
"แล้วหนูพูดกับป๋าไหมหล่ะ"
อดไม่ได้ที่จะบีบจมูกรั้รๆของคนชอบคิดไปเองคนเดียวที่ทำปากจู๋ด้วยอารมณ์หมั่นเขี้ยว เจ้าตัวเล็กขยับยุกยิกครางเบาๆในลำคอ
"ก็ป๋าโกรธด้วยอ่ะ" T^T
"นี่เหรอที่ทำให้ร้องไห้"
"ก็...ก็..."
"ก็อะไร"
ปิศาจน้อยของยูยะอ้ำอึ้งอยู่นาน แต่ก็ต้องร้องตกใจเมื่อยูยะยกตัวขึ้นมาอย่างไวแล้วสวมกอดรัดจากข้างหลังแน่นไปกับอก
"ก็อะไรหือ..."
"ก็หนูไม่อยากให้ป๋ารู้นี่ว่าข้างนอกหนูร้ายกาจมากขนาดไหน ถ้าป๋ารู้ป๋าจะดุหนูใช่ไหมหล่ะ หนูไม่อยากให้ป๋าไม่รักหนู หนูไม่ชอบ"
มือหนาลูบหัวทุยเบาๆ ทำให้เจ้าตุวน้อยของเขาพลิกตัวมาประจันกันแล้วโผเข้ากอดผู้เป็นพ่อและปล่อยโฮลงมาอีก
ได้แต้ทอดถอนใจช้าๆ รู้ตัวว่าหลงกลตกลงไปในหลุมรักขนาดมหึมาเข้าทั้งใจ เขานี่แหละผิดที่รักมากเกินไปจนดุไม่เคยลง ลูกชายถึงได้กลายเป็นเด็กร้ายกาจได้ขนาดนี้
"แล้วคิดว่าป๋าเป็นใครฮึ...ยูริ...เราเพิ่งจะรู้จักกันเหรอป๋าถึงจะไม่รู้ว่านิสัยหนูเป็นยังไง"
"จึงฝากลมพาพัดใจฉันมาซ่อนไว้ใต้หมอน
เมื่อเธอซบหน้าแนบนอน ได้ยินที่หมอนกระซิบบ้างไหม"
ร่างบางๆนอนกอดหมอนอิงหลับใหลอยู่บนตัวเขาซึ่งนั่งดูบอลจนจบแม็ตแล้วจึงได้รู้สึกตัวว่าเสียงแจ้วๆข้างตัวนั้นเงียบไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้
ยูยะยกศีรษะเล็กออกจากตักนุ่ม ทรุดตัวลงไปนั่งบนพื้นห้อง มองใบหน้าเรียวสวยนั้นอย่างนึกรัก จนไม่รู้ว่าจะรักมากไปกว่านี้ได้อย่างไร
ชายหนุ่มเดินไปปิดทีวีเสีย ก่อนจะตัดสินใจอุ้มร่างบางไปส่งให้ถึงห้องนอน เจ้าตัวดีก็ยังคงนอนนิ่งไม่ขยับ จนอดจะหึงไม่ได้ว่าถ้าเป็นใครแตะต้องร่างน้อยตอนนี้ก็คงจะไม่ขัดขืนเช่นเดียวกัน
คงเหนื่อยกับอะไรหลายๆอย่าง
คุณพ่อลูกหนึ่งสรุปอาการของเจ้าตัวเล็กของตัวเองในใจ
ขนตายาวงอนสวยจนคนมองนึกชื่นชมกับความงามตามวัยนั้น พอมองหน้านิ่งๆแล้วมองไม่ออกเลยว่าเด็กน้อยตรงหน้าคือคนเดียวกับคนที่ยืนยิ้มเยาะให้ผู้ชายสองคนทะเลาะกันแล้วอีกคนวิ่งหนีไปจนโดนรถชน
ปิศาจร้ายในคราบเด็กหนุ่มรูปงาม
ยูยะคลุมผ้านวมให้ลูกชายเบาๆ ก้มลงจูบที่หน้าผากโค้งมน ก่อนจะปิดไฟแล้วเดินออกจากห้องไป
ลูกชายของยูยะลืมตาตื่นเมื่อได้ยินเสียงโทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะตัวเตี้ยข้างเตียง เอื้อมกดรับทั้งที่ยังงัวเงีย
"ยูริ ทำยังไงดี ยาบุยังไม่ตื่นเลย หมอบอกว่าสมองกระทบกระเทือนหนักมาก"
ปลายสายบอกออกมารัวเร็วด้วยน้ำเสียงแหบแห้ง
"นั่นมันเรื่องของพวกพี่ผมไม่ใช่หมอคงช่วยอะไรไม่ได้หรอก"
"แต่นายเป็นต้นเหตุ"
"ผมไม่ได้ขับรถชนเขานี่พี่ฮิคารุ พี่คงลืมไปแล้วว่าแฟนพี่เป็นคนเข้ามาจีบผมเอง ผมก็แค่คนกลางที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่เท่านั้นแหละ อ้อ...อีกอย่างเลิกเรียกชื่อผมแบบตีสนิทนั้นเสียที สะอิดสะเอียน"
มือเล็กวางโทรศัพท์มือถือไว้ข้างๆตัวและหลับตาลงอีกครั้ง แต่แล้วก็ต้องดีดตัวขึ้นด้วยเป็นห่วงกลัวผู้เป็นพ่อต้องลำบากขึ้นมาตามไปทานข้าวเช้า
สงสัยป๋าเป็นคนอุ้มเขาขึ้นมานอน ยูริยิ้มเพราะคิดได้ว่าป๋าก็ยังคงเป็นห่วงเขาอยู่ ชีวิตนี้เขามีแค่ป๋าคนเดียวยูริก็ไม่ต้องการใครคนไหนอีกแล้ว ถึงแม้ป๋าจะดูอ้วนกว่าแต่ก่อนก็เถอะ แต่สามารถอุ้มเขาที่น้ำหนักเกินสี่สิบกิโลกรัมขึ้นมายังห้องนอนได้นี่ถือว่ายังแข็งแรงเตะปิ๊บดังอยู่นะเนี่ย ยังไม่แก่เลยนิป๋าเรา
แช่น้ำแต่งตัวเรียบร้อยแล้ว ก็คิดว่าขอเข้าไปอ้อนป๋าสักดอกก่อนออกไปมหาลัย แต่กลับเห็นผู้เป็นพ่อนอนหลับตะแคงหน้าหล่อเข้มเข้ากับหมอนบนโซฟาสีน้ำตาลตัวเดิม
อาหารเขาหล่ะ?...ไม่มี
ป๋าหลงลืมหน้าที่ใหญ่แล้ว
ยูริเคยคิดว่าพ่อของเขาทำไมยังไม่แก่เลย ป๋าไม่เคยบอกว่าแม่คือใครป๋าไม่เคยให้ยูริดูสูติบัตร ป๋าบอกยูริแค่ว่ายูริเป็นลูกป๋า ยูริเชื่อใจป๋า เพราะป๋าของยูริใจดี เป็นคนดี แล้วป๋าก็รักยูริมากเท่าที่เด็กติดพ่อคนหนึ่งจะเรียกร้องจากพ่อเขาได้
แม้กระทั่งยามหลับป๋าก็ยังหล่อ หล่อจนหวาดระแวง ยาบุ โคตะ รุ่นพี่ที่พยายามเข้าทางยูริเพื่อให้ได้พบป๋า
ยูริเอื้อมปลายนิ้วไล้เบาๆระหว่างคิ้ว มองใบหน้าที่มีไรหนวดน้อยไนั้นอย่างชื่นชม ก้มจมูกลงไปสัมผัสแผ่วกับสันจมูกโด่งอย่างลืมตัว
ไม่ได้รู้สึกตกตะลึงอะไรอีกแล้วกับความรู้สึกที่ตัวเองมีให้กับผู้ชายที่เรียกว่า"ป๋า"
เพราะรู้ตัวมานานแล้ว
"กระซิบเบาๆ หัวใจสองเราเคล้ามั่น
ฉันเองรักเธอเหมือนกันเฝ้ารอสัมพันธ์ดังก่อน
หลับตาไม่ลงพะวงแต่เธอยามนอน คร่ำครสญให้หวนอาวรณ์
หัวใจคอยอ้อนอิงเธอ"
END ........................................
