SF - 2K corporation [NakaYama]

SF - 2K corporation [NakaYama]
ซีรี่ย์ 3 รอยตักเคยหนุนยังอุ่นอยู่ไหมทรามเชย
Pairing - Yuto x Ryosuke
Writer - Taka-Jane
Rate - PG-13
>>>>>>>>>>>
ยามาดะเหลือบมองชายชุดดำที่ยืนคุมเชิง
อยู่หน้าห้องพักส่วนตัวของคนรัก ขณะที่
เขารีบเปิดประตู
เข้าไปข้างในคนพวกนั้นมองเขา
ด้วยสายตาแปลกไป...
แต่ยามาดะก็แค่โค้งนิดๆยามต้องเดินผ่านพวกเขา
เข้าไปและยิ้มให้อย่างเป็นมิตรเท่านั้น
คบกันมาเพียงสามเดือน แต่ยูโตะกลับทำ
ให้นักร้องธรรมดาอย่างเขา
ได้รู้จักแวดวงมาเฟียมากขึ้น เป็นผลดีของการ
เป็นแฟนกับมาเฟียที่ยามาดะนึกขอบคุณ
"กลับมาแล้วเหรอครับ"
เขากล่าวต้อนรับยิ้มๆให้กับร่างสูงที่ยืนหันหลัง
ให้ท้าวแขนด้านหนึ่งกับกรอบหน้าต่าง
ดวงตาจ้องมองไปที่ยามค่ำคืนของโตเกียวด้านนอ
ก
....ดาวแต้มดิน....
"คิดถึงผมไหมเรียวสุเกะ"
ร่างสูงพูดเบาๆเสียงแค่ผ่านลำคอ แต่ยามาดะก็
ไม่ได้สนใจในท่าทีของคนรักที่ดูแปลกไป
"คิดถึงสิ"
ยามาดะยิ้มกว้างแล้วโอบเอวคนรัก
จากด้านหลังอย่างไม่เคยทำมาก่อน
ร่างกายของยูโตะดูเกร็งขึ้นทันทีที่เขาสัมผัส
"คุณคิดถึงผมแค่ไหน"
เสียงกระเส่าอ้อนจากคนในอ้อมกอด...
ช่างอ่อนหวานยิ่งนัก
"บอกสิ...บอกมาด้วยร่างกายนี้"
ยูโตะหันขวับมาทิ้งตัวลงบนโซฟาสีเขียวปีกแมลงทั
บกลางห้อง แล้วคว้ามือของเขา
ไว้พร้อมรั้งตัวยามาดะลงมานั่งบนตักแกร่ง
"ยูโตะ....ผม"
เสียงหวานตระหนกจนตัวเองยังจับสังเกตุได้
ริมฝีปากร้อนชื้นที่แตะแต้มลงมาที่หลังคอช่างรุกเ
ร้าเสียจนยามาดะเสียวสันหลัังขึ้นมาอย่างอธิบาย
ไม่ถูก
"ต้องการผมหรือยัง ฮึ! เรียวสุเกะ"
สองมืออุ่นขยับรั้งสะโพกนวลให้แนบชิดกับ
ความร้อนชื้นและโป่งนูนของความ
ต้องการอันลึกล้ำ
ยามาดะครางเสียงแผ่ว
กับริมฝีปากอบอุ่นที่เล็มไล้ไปมาที่กลีบปากอิ่มราว
กับจะยั่ว...
นิ้วมือเรียวของยูโตะปลดกระดุมเสื้อเชิ้ตพอดีตัวข
องเขาออก
และดึงรั้งออกไปอย่างรีบร้อนจนเกือบ
เป็นกระชาก
"อยากได้แล้วใช่ไหม!!"
"ยะ...อยาก"
ยามาดะหอบขณะบิดเร่าเพราะความเร่าร้อนที่
ได้รับปรนเปรอจากริมฝีปากหวาน
ยูโตะลูบมือสอดเข้าไปไล้กับผมสลวย....
ดึงกระชากขึ้นตามแรงที่มีจนยามาดะแหงนหงาย
น้ำตาคลออย่างเจ็บปวด
"อยากมากใช่ไหม...ถ้าอยากมากนักก็ลืมตาขึ้นมา
ยามาดะ เรียวสุเกะ!"
น้ำเสียงเย็นชา....และเป็นคำสั่ง
ยามาดะตื่นตระหนกกับ
ความเปลี่ยนแปลงกระทันหันของคนรัก
"ร่านมากสินะ"
"ยูโตะ...นี่อะไร"
ยามาดะกรีดเสียงเรียกอีกฝ่ายอย่างตื่นๆ
ในขณะที่อีกฝ่ายเหวี่ยงตัวลุกพรวด
แล้วจิกกระชากผมนุ่มของเขาให้ลุกขึ้นอย่าง
ไม่ปราณี
แววเกลียดชังในดวงตานั้นทำ
ให้ร่างบางกลัวจนตัวสั่น นึกกลัวแววตา
นั้นที่เคยทอดมองอย่างอบอุ่นเป็นครั้งแรกในชีวิต
"ยูโตะ ยูโตะ คุณ.... เกิดอะไรขึ้น
ผมกลัวอย่าทำแบบนี้ขอร้อง..."
ร่างบางครางเสียงต่ำอยู่ในลำคอ เมื่อมือ
ใหญ่จิกผมเขาแน่นเข้าพร้อมกระชากศีรษะเขากด
กับโซฟาเต็มแรง
"ขอร้องเหรอยามาดะ... ขอร้องผัวหลัง
จากหนีไปเล่นชู้กับผู้ชายคนอื่นถึงฮ่องกงนะเหรอ
แกคิดว่าฉันโง่นักหรือไง!.."
น้ำเสียงลอดไรฟันอย่างน่ากลัว
"มันเป็นงาน ยูโตะ...แค่ก...แค่กๆ.."
ยูโตะโถมตัวลงไปบีบแน่นที่ลำคอเนียนที่เคยแตะ
ต้องแผ่วอย่างทะนุถนอม
"ฟังผมบ้าง...ได้โปรด"
ร่างสูงออกแรงกดจนยามมดะไม่มีเรี่ยวแรงแม้แต่
จะเปล่งเสียง เขาพยายามสูดอากาศ
เข้าสู่ปอดขณะที่น้ำตาก็ไหลเป็นทางยาวให้
กับโชคชะตาที่เล่นตลก
ก่อนจะหมดสติไป.....
>>>>>>>>>>>
ใครกันหนอยืนมองสบตาฉัน
ใครคนนั้นที่ดูดังเมฆสีดำ
ยืนมองไร้ถ้อยคำ...ดวงตาคู่นั้นแดงก่ำ
ใคร.....ใครนะเออ
ใจดวงนั้นคงจะแตกสลาย
ใจของผู้ชายที่แกร่งเสมอ
เหตุใดดูดังคนละเมอ...ดวงตาคู่นั้นมองเหม่อ
เป็นเพราะเธอทำลายดวงใจ
เกิดเป็นผู้ชายต้องมีใจอดทน
กี่ครั้งกี่หนทนเจ็บเอาไว้
จะคอยทำร้ายใจกันอีกนานถึงไหน
หรือผู้ชายเสียใจไม่เป็น?...
รูปถ่ายสีขาวดำขนาดขยาย...
รูปที่เรียวสุเกะแย้มยิ้มให้ผู้ชายข้างหลัง
รูปที่เรียวสุเกะโดนผู้ชายคนนั้นโอบไว้ทั้งตัว
รูปที่เรียวสุเกะนั่งกินข้าวสองต่อสองกับใครที่เขา
ไม่รู้จัก
และรูปสุดท้ายที่เรียวสุเกะนอนอยู่
ใต้ผ้าห่มผืนเดียวกันกับคนๆนั้น
เรียวสุเกะตอนหลับมีเสน่ห์แสนจะกระตุ้นกำหนัด
จากรอบข้าง เสียดายที่คนของ
เขาถ่ายรูปขาวดำมาจึงไม่เห็นว่าเลือดฝาดของคน
ในรูปนั้นน่าดูเพียงใด
เรียวสุเกะที่หักหลังเขา เรียวสุเกะที่ทรยศต่อความรักที่เขาทุ่มให้ทั้งใจ
ยูโตะกลืนก้อนแข็งๆลงไปในลำคออย่างยากเย็น ถ้าภาพนี้เป็นภาพสีจะเห็นว่าผิวที่เนียนนุ่ม เส้นผมสีน้ำตาลเป็นประกายยามระใบหน้าหวานนั้นมีเสน่ห์เพียงใด


ถึงจะพร่ำบอกตัวเองว่าอีกฝ่ายทรยศเขา แต่อดไม่ได้ที่จะรู้สึกเสียใจเมื่อคนที่ตัวเองรักต้องกลายเป็นแบบนี้เพราะเขาเอง
อดไม่ได้ที่จะขอมองใบหน้าสวยๆนั้นยิ้มให้กับคนของพี่...
อดไม่ได้ที่จะหวังให้ย้อนเวลากลับไปแล้วสู้ไม่รู้จักกันเสียจะดีกว่า
"แกใจร้ายมากยูโตะ พี่ไม่เคยสอนแกให้ทำร้ายคนที่ตัวเองรัก แกเชื่อสิ่งที่ตาแกเห็นแต่ไม่เคยจะใช้สมองระดับปริญญาโทใตร่ตรองมัน แกเชื่คนทั้งโลกแต่ไม่เชื่อใจคนที่แกรัก พี่ผิดหวังในตัวแกจริงๆ"
ยูโตะได้แต่ค้านพี่อยู่ในใจ
แล้วมีเหตุผลอะไรที่จะทำให้เขาไม่เชือ ในเมื่อเรียวสุเกะงดงามขนาดนี้ น่าปรารถนาขนาดนี้ มีผู้ชายคนไหนบ้างที่ไม่เคยมองเรียวสุเกะด้วยสายตาแห่งความต้องการ
ทุกคนต่างกระเหี้ยนกระหือรือที่จะเป็นเจ้าของเรือนร่างงดงามนี้กันทั้งนั้น
ยูโตะรักเรียวสุเกะมากเสียจนอยากจะยกโทษให้แทบทุกๆเรื่องเสียด้วยซ้ำ แต่เขาก็ทำไม่ได้ เขายกโทษให้เรียวสุเกะที่ทำร้ายหัวใจของเขาเพื่อผู้ชายคนอื่นไม่ได้เด็ดขาด
"แกดูความใจร้ายของตัวเองซะให้พอใจ"
พี่ชายเพียงคนเดียวช้อนตัวลูกชายหน้าหวานขึ้นอุ้ม เดินดุ่มๆออกจากบ้านด้วยความกราดเกรี้ยว
ความเหมือนของเขาและยูยะที่ยูโตะไม่อยากจะยอมรับ...โมโหร้าย

เรียวสุเกะนั่งเล่นดินน้ำมันอยู่ตรงบันได เขาดูมีความสุขมากกับกระต่ายสีชมพูในมือ และดูสวยบอบบางในชุดหมีสีเนื้อลายโดเรม่อน
ยูโตะรู้สึกรวดร้าวเมื่อสบตาที่บังเอิญเงยขึ้นมาแล้วพบว่าในดวงตาสีดำสนิทนั้นมั่ว่างเปล่าจนน่าใจหาย
ให้อีกฝ่ายจำเขาได้และตะโกนไล่ออกไปยังจะดีเสียกว่า
ดีกว่าในตอนนี้ที่เขาไม่มีตัวตนในสายตาคนๆนี้เลย
ดวงตาคู่นั้นจ้องเขาอย่างสงสัยครู่เดียว ก่อนจะหันเหความสนใจไปที่กระต่ายในมืออีกครั้ง
อยากกอด อยากจูบ อยากโอบร่างน้อยเอาไว้แล้วปลอบประโลม ณ ตอนนี้ความรักความเกลียดมันปนกันจนจนร่างสูงแยกไม่ออกจริงๆว่าควรทำยังไงกับคนตรงหน้าดี
สายตาเหลือบไปเห็นกบสีเขียวที่ลูกชายของพี่ปั้นทิ้งไว้ ไม่ทันจะยั้งขาไว้ได้ตัวเขาก็ก้าวเข้าไปหยิบมันขึ้นมา และยื่นให้คนตรงหน้ารับไว้ด้วยความสงสัย

"กบ..."
เขาบอก และฝืนยิ้มใส่ตากลมแป๋วคู่นั้น เรียวสุเกะเพียงแค่มองปากเขาและละความสนใจไปพินิจพิศกบในมือแทน

"กบที่ร้องอ๊บๆใช่มะ?"

"ใช่...อ๊บๆไง"
ยูโตะเบือนหน้าให้กับความบริสุทธิ์ไร้เดียงสาที่อยู่ตรงหน้า ไม่ว่าจะผ่านไปสองเดือน สองปีหรือสองศตวรรษ ก็ยังเป็นเขาคนเดิมที่คิดอยากรั้งเรียวสุเกะให้อยู่ด้วยกันตลอดไป

อา...

เขาคิดว่าหัวใจตัวเองมันด้านชาจนไม่มีน้ำตาให้ไหลอีกแล้วเสียอีก

.........

"เย้ เย้ เย้ วะ โอ๊วววว..."
รถเคลื่อนที่ออกจากบ้านหลังใหญ่ของตระกูลทาคาคิพร้อมกับเสียงหัวเราะร่วนของยูริกับเรียวสุเกะประสานกัน เดี๋ยวก็ฮัมเพลงในคอกันอย่างมีความสุข
จนกระทั่งยูยะพารถเคลื่อนเข้ามาจอดภายในบ้านหลังกะทัดรัดกลางฟาร์มปศุสัตว์ขนาดใหญ่
"ว๊า ถึงบ้านเรียวจังซะแล้ว"
ลูกชายของยูยะบ่นงึมงำพลางกอดเรียวสุเกะไว้เหมือนเด็กหวงของ

ไม่ทันไรรถอีกคันของบ้านทาคาคิก็แล่นเข้ามาจอดต่อท้าย ตามมาด้วยชายหนุ่มร่างสูงที่ก้าวเร็วๆยาวๆมาที่รถพี่ชายทันทีอย่างหัวเสีย
"เรียวสุเกะ...ลงมา!!!"
สายตานั้นน่ากลัวจนเรียวสุเกะต้องซุกหน้าหลบกับซอกคอของลูกชายยูยะ ร่างบางตัวสั่นด้วยความกวาดกลัว
"หลีกยูโตะ! ไม่ใช่เรื่องของแก"
ผู้เป็นพี่เปิดประตูด้านคนขับแล้วก้าวขาลงมายืนเคียงความสูงกับน้องชายหัวแข็งของตัวเอง
"ไม่ใช่ได้ยังไง.."
ยูโตะผลักไหล่พี่ชายกระแทกประูฝั่งผู้โดยสารที่ยูริกำลังจะเปิดออกเต็มแรง
"สองครั้งแล้วนะที่พี่พาเรียวสุเกะหนีผม!! คิดว่าจะพ้นหรือไงห๊ะ!"

"ถ้าแกยังบ้าอยู่แบบนี้ฉันจะพาเรียวจังหนีแกเป็นร้อยเป็นพันครั้งเลย จนกว่าแกจะสำนึกได้..."
ยูยะเสียงกร้าวกับน้องชายเป็นครั้งแรก
พี่ชายเหลือจะอด เหลือจะทน
"ไปไหนก็ไปเลยยูโตะ..."
ลูกชายตัวจ้อยของพี่ชายขู่สำทับ

บังอาจกอดคนของเขา!!

แค่นั้นคงไม่อาจทำร้ายจิตใจของยูโตะได้มากเท่าไหร่
เพราะร่างบางของผู้ชายที่ยูโตะจำได้แม่นในความทรงจำนั่นต่างหาก.....ที่ก้าวออกมาจากบ้านพร้อมกับเคย์เพื่อนสนิทของพี่ชาย และตะคอกพวกเขาเสียงขุ่น

"เอะอะโวยวายกันเข้าไป! คนหรือสัมภเวสีกันวะ ล๊งเล๊งขอส่วนบุญตั้งแต่เช้าเชียว"

"เรียวจังมานี่มา เดี๋ยวเชื้อบ้าพวกมันปลิวใส่"

"มึงเป็นใคร!!!!!!"

น้องชายของยูยะถามลอดไรฟัน
จำได้ใช่ไหม จำได้ ท่าทีเป็นห่วงเป็นใยและรอยยิ้มที่เรียวสุเกะในตอนนี้มีให้ฝ่ายนั้น
จำไม่เคยลืม!!! ชู้ของเรียวสุเกะ

"ผัวกู..."
สิ้นคำของเคย์ ยูโตะยืนอึ้งไปนิดเดียว กำลังจะอ้าปากถามฝ่ายนั้นที่รีบประคองเรียวสุเกะเข้าไปในบ้าน
"พี่ชายเรียวจังไง...แฟนพี่เคย์"

หรือผู้ชายเสียใจไม่เป็น

.........................FIN..........................